Ο σύγχρονος τρόπος ζωής με τους έντονους ρυθμούς του, μας έχει εκπαιδεύσει πολύ γνωστικά, με αποτέλεσμα να δίνουμε έμφαση μόνο στο μυαλό. Έχουμε απομακρυνθεί από τον σώμα μας και τους ρυθμούς του και έχουμε ενταχθεί σχεδόν ρομποτικά σε μια καθημερινότητα που απαιτεί να είμαστε συνέχεια σε εγρήγορση και όλα να γίνονται σε προκαθορισμένο χρόνο και χώρο. Αν γίνει έστω και η παραμικρή παρέκκλιση, την βιώνουμε σαν την καταστροφή! Το παραπάνω έχει ως αποτέλεσμα να έχουμε ξεχάσει πόσο σημαντικό είναι να σεβόμαστε τις ανάγκες και τους ρυθμούς, τόσο τους δικούς μας, όσο και των παιδιών μας!!!

Πώς όμως να σεβόμαστε τους ρυθμούς μας όταν δεν τους έχουμε γνωρίσει και δεν τους έχουμε καταλάβει; Στο μόνο που έχουμε δώσει έμφαση είναι οι σκέψεις μας. Λιγότερο μας έχουν απασχολήσει τα συναισθήματα μας και σε πολύ μικρότερο βαθμό το σώμα μας. Οι περισσότεροι από εμάς δεν ξέρουν να κατονομάσουν το συναίσθημα τους, πόσο μάλλον να το αποδεχτούν και να το διαχειριστούν. Το αποτέλεσμα είναι ότι πολλά αρνητικά συναισθήματα τους κατακλύζουν και για να μπορέσουν να τα αντέξουν τα “κουκουλώνουν”. Επιπλέον το σώμα μας, έχει καταλήξει να είναι το “μεταφορικό μας μέσο”, το οποίο μας πηγαίνει εκεί που θέλουμε. Δεν έχουμε μάθει να συνδεόμαστε μαζί του και να αντιλαμβανόμαστε τα μηνύματα που προσπαθεί να μας μεταφέρει, με αποτέλεσμα ακόμα και να πονάμε κάπου, το αντιλαμβανόμαστε όταν ο πόνος έχει γίνει πολύ οξύς.

Η σύνδεση με το σώμα μας, θα μας βοηθήσει να μάθουμε μέχρι πού φτάνουν τα όρια μας και πού είναι σημαντικό να βάλουμε ένα στοπ και να χαλαρώσουμε. “Επιτρέπουμε” όμως στον εαυτό μας να ζει στιγμές ευτυχίας και χαλάρωσης; Πολλοί άνθρωποι μοιάζουν να μην είναι ευτυχισμένοι με την ζωή τους, καθώς αναφέρουν ότι έλκουν τα άσχημα γεγονότα, ότι η μία ατυχία διαδέχεται την άλλη και ότι η τελευταία φορά που τους συνέβη κάτι καλό ήταν πολύ καιρό πριν.

Τι μπορεί να κρύβεται πίσω από την φαινομενικά τυχαία σειρά των γεγονότων; Μήπως ασυνείδητα βάζουμε κι εμείς “τρικλοποδιές” στον εαυτό μας, λειτουργώντας έτσι με την αυτοεκπληρούμενη προφητεία (επιβεβαιώνοντας δηλαδή όσα άσχημα μας συμβαίνουν); Όταν δεν έχουμε εισπράξει αποδοχή και αγάπη από τα πρόσωπα αναφοράς μας, τους γονείς μας, τότε το μήνυμα που έχουμε εισπράξει στα πρώτα κρίσιμα χρόνια της ύπαρξης μας, είναι ότι δεν αξίζουμε την αγάπη, την αποδοχή και φυσικά ούτε την ευτυχία.

Συνεπώς στην ενήλικη ζωή μας λειτουργούμε με τρόπο αυτοτιμωρίας, υιοθετώντας συμπεριφορές που μόνο εμπόδια και δυσκολίες μας φέρνουν. Μήπως ήρθε η ώρα να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο και να λύσουμε τον γόρδιο δεσμό; Ας κάνουμε λοιπόν την αρχή και ας αφουγκραστούμε πιο προσεκτικά το σώμα μας και το συναίσθημα μας! Στην αρχή θα φαίνεται πολύ ξένο, αλλά αν το δουλέψουμε σιγά σιγά και καλυτερέψουμε τη σχέση μας μαζί του, θα μάθουμε να λειτουργούμε πιο φροντιστικά και προστατευτικά.

Κρητικού Μαρίνα
Ψυχολόγος Υγείας/ Συστημική-Οικογενειακή Σύμβουλος

Συνεργάτης Attachment Parenting Hellas
marina.kritikou@yahoo.com

Πηγή φωτογραφίας:bimag.gr